ύπαιθα

Α

1. επίρρ. από κάτω και πλαγίως (α. «ὕπαιθα λιάσθη», Ομ. Ιλ.

β. «ποταμὸς... ὕπαιθα ῥέων», Ομ. Ιλ.)

2. πρόθ. κάτω από κάποιον ή παραπλεύρως («αἱ μὲν ὕπαιθα ἄνακτος ἐποίπνυον [αἱ ἀμφίπολοι]», Ομ. Ιλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπαί, ποιητ. τ. τού ὑπό + επιρρμ. κατάλ. -θα (πρβλ. ἔνθα, ὄπισθα)].